جسم غافل را به اندوه رم فرصت چه کار

کاروان هر سو رود بر خویش می بالد غبار

عیش این گلشن دلیل طبع خرسند است و بس

ورنه ازکس بیدماغی برنمی داردبهار

طاقت خودداری از امواج دریا برده اند

داد ما را عشق در بی اختیاری اختیار

همنوایی کو که از ما واکشد درد دلی

آب هم در ناله می آید به ذوق کوهسار

دیده نتوان یافتن روشن سواد جلوه اش

تا غبارت برنمی خیزد ز راه انتظار

دل به ذوق وصل نقشی می زند بر روی آب

ای هوس آیینه بشکن سخت بیرنگ است یار

بی نگاه واپسینی نیست از خود رفتنم

چون رم آهوست گرد وحشتم دنباله دار

عشرت گلزار بیرنگی مهیا کرده ام

در خزانم رنگهای رفته می آید به کار

نخل آهم ، آبیار من گداز دل بس است

بحر رحمت گو مجوش و ابر احسان گو مبار

تا نباشم خجلت آلود زمینگیری چو سنگ

محمل پرواز من بستند بر دوش شرار

سر متاب از چاک جیب و دامن دیوانگی

شانه ای در کار دارد ریشخند روزگار

برق راحتهاست بیدل اعتبارات جهان

نعل درآتش ز جوش رنگ می گردد بهار